دوره 18، شماره 2 - ( 4-1401 )
جلد 18 شماره 2 صفحات 160-154 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 6194831311468691398162286407
Ethics code: IR.HUMS>Rec.1399.110
مینا آذرنیک1 
، امین رفیعی‌پور 2، محمد حاتمی3 ، مهسا سادات موسوی4
، امین رفیعی‌پور 2، محمد حاتمی3 ، مهسا سادات موسوی4
1- دانشجوی دکتری تخصصی، گروه روان‌شناسی سلامت، واحد بین‌المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران
2- استادیار، گروه روان‌شناسی، دانشکده روان‌شناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
3- دانشیار، گروه روان‌شناسی بالینی، دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
4- استادیار، گروه مامایی و بهداشت باروری، دانشکده پرستاری و مامایی و مرکز تحقیقات سلامت جامعه، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
2- استادیار، گروه روان‌شناسی، دانشکده روان‌شناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
3- دانشیار، گروه روان‌شناسی بالینی، دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
4- استادیار، گروه مامایی و بهداشت باروری، دانشکده پرستاری و مامایی و مرکز تحقیقات سلامت جامعه، واحد اصفهان (خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
چکیده: (1109 مشاهده)
مقدمه: ارتباط، از جمله مهارت‌های ویژه جهت کسب ارزش‌های والای انسانی است. فقدان این مهارت، بحرانی جدی را در بنیان خانواده ایجاب و ضرورت مداخلات ویژه رفتاری- روان‌شناختی را دو چندان می‌کند. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی بر رضایت زناشویی دانشجویان زن دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود.
روش‌ها: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی همراه با مراحل پیش‌آزمون- پس‌آزمون و دوره پیگیری با گروه شاهد انجام گردید. جامعه آماری را کلیه دانشجویان زن دانشکده علوم پزشکی تشکیل دادند که از بین آن‌ها، 30 نفر به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ده جلسه و هفته‌ای دو بار تحت آموزش مبتنی بر مهارت‌های ارتباطی قرار گرفت و گروه شاهد هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌های مورد نظر با استفاده از پرسش‌نامه رضایت زناشویی ENRICH (ENRICH Marital Satisfaction یا EMS) جمع‌آوری گردید و در نهایت، با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA در نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین رضایت زناشویی گروه آزمایش از 76/8 ± 20/126 قبل از مداخله به (47/9 ± 60/155 بعد از مداخله و به (26/9 ± 60/162 در مرحله پیگیری افزایش یافت. همچنین، در گروه شاهد، میانگین رضایت زناشویی زنان از 64/10 ± 26/126 قبل از مداخله به 89/10 ± 46/124 بعد از مداخله و به 74/8 ± 40/121 در دوره پیگیری کاهش یافت (01/0 < P). تفاوت گروه آزمایش در هر سه مرحله از نظر آماری معنی‌دار بود، به جزء مرحله پس‌آزمون و پیگیری که این تفاوت معنی‌دار نبود (01/0 < P).
نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های ارتباطی با توجه به ارزش‌های نسبی در مواجهه با برداشت‌های مطلق زوجین، میزان رفتارهای تکانشی را کاهش می‌دهد و بر مهارت‌های حل مسأله عقلانی زوجین می‌افزاید و با این فرایند، میزان رضایت زناشویی زوجین افزایش پیدا می‌کند و با گذشت زمان این تأثیرگذاری پا برجا خواهد ماند. در نتیجه، این راهبرد آموزشی برای کلیه متخصصان و مشاوران خانواده توصیه می‌گردد.
روش‌ها: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی همراه با مراحل پیش‌آزمون- پس‌آزمون و دوره پیگیری با گروه شاهد انجام گردید. جامعه آماری را کلیه دانشجویان زن دانشکده علوم پزشکی تشکیل دادند که از بین آن‌ها، 30 نفر به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ده جلسه و هفته‌ای دو بار تحت آموزش مبتنی بر مهارت‌های ارتباطی قرار گرفت و گروه شاهد هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌های مورد نظر با استفاده از پرسش‌نامه رضایت زناشویی ENRICH (ENRICH Marital Satisfaction یا EMS) جمع‌آوری گردید و در نهایت، با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA در نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: میانگین رضایت زناشویی گروه آزمایش از 76/8 ± 20/126 قبل از مداخله به (47/9 ± 60/155 بعد از مداخله و به (26/9 ± 60/162 در مرحله پیگیری افزایش یافت. همچنین، در گروه شاهد، میانگین رضایت زناشویی زنان از 64/10 ± 26/126 قبل از مداخله به 89/10 ± 46/124 بعد از مداخله و به 74/8 ± 40/121 در دوره پیگیری کاهش یافت (01/0 < P). تفاوت گروه آزمایش در هر سه مرحله از نظر آماری معنی‌دار بود، به جزء مرحله پس‌آزمون و پیگیری که این تفاوت معنی‌دار نبود (01/0 < P).
نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های ارتباطی با توجه به ارزش‌های نسبی در مواجهه با برداشت‌های مطلق زوجین، میزان رفتارهای تکانشی را کاهش می‌دهد و بر مهارت‌های حل مسأله عقلانی زوجین می‌افزاید و با این فرایند، میزان رضایت زناشویی زوجین افزایش پیدا می‌کند و با گذشت زمان این تأثیرگذاری پا برجا خواهد ماند. در نتیجه، این راهبرد آموزشی برای کلیه متخصصان و مشاوران خانواده توصیه می‌گردد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت
دریافت: 1400/12/9 | پذیرش: 1401/3/17 | انتشار: 1401/4/15
دریافت: 1400/12/9 | پذیرش: 1401/3/17 | انتشار: 1401/4/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |