مقدمه: پیروکاتیکول در محیط‌های آبی برای موجودات زنده و انسان خطرناک می‌باشد. بنابراین، حذف آن از فاضلاب‌ها و جلوگیری از ورود آن به محیط حایز اهمیت است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی کارایی جذب پیروکاتیکول از محلول‌های آبی با استفاده از پامیس (طبیعی و اصلاح شده با اسید کلریدریک) بود.روش‌ها: در این مطالعه تجربی، از پامیس با اندازه مش 40-20 به عنوان جاذب به صورت ناپیوسته در ارلن‌های 250 میلی‌لیتری استفاده شد. اثر شاخص‌های مؤثر در جذب مانند pH، زمان تماس، دوز جاذب و غلظت اولیه پیروکاتیکول مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها با ایزوترم Langmuir و Freundlich و سینتیک شبه درجه اول و شبه درجه دوم بررسی گردید.یافته‌ها: در غلظت اولیه 10 میلی‌گرم بر لیتر از پیروکاتیکول، حداکثر میزان جذب برای پامیس طبیعی بیش از 90 درصد و برای پامیس اصلاح شده با اسید کلریدریک بیش از 98 درصد به دست آمد. با افزایش زمان تماس و دوز جاذب در پامیس طبیعی و اصلاح شده، جذب افزایش یافت و در زمان 20 دقیقه به تعادل رسید. جذب به وسیله پامیس طبیعی و اصلاح شده با مدل ایزوترم Langmuir (برای پامیس طبیعی 974/0 = 2R و برای پامیس اصلاح شده 998/0 = 2R) همخوانی بیشتری را نشان داد. جذب با مدل سینتیکی شبه درجه دوم (برای پامیس طبیعی 9977/0 = 2R و برای پامیس اصلاح شده 9788/0 = 2R) مطابقت بیشتری داشت.نتیجه‌گیری: با توجه به این که پامیس ارزان و در دسترس است و در معادن ایران به وفور یافت می‌شود، می‌تواند گزینه مناسبی جهت حذف پیروکاتیکول از فاضلاب باشد. همچنین، اصلاح پیروکاتیکول به وسیله اسید کلریدریک، روش مناسبی برای افزایش جذب پیروکاتیکول با استفاده از پامیس است.

واژه‌های کلیدی: محلول آبی، پیروکاتیکول، جذب سطحی، پامیس

متن کامل [PDF 797 kb]   (532 دریافت)