دوره 13، شماره 1 - ( 1-1396 )
جلد 13 شماره 1 صفحات 31-24 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rezaee H, Amidi-Mazaheri M. The Effect of Educational Intervention for the Spouse on Physical Activity among Women with Premenstrual Syndrome. J Health Syst Res 2017; 13 (1) :24-31
URL: http://hsr.mui.ac.ir/article-1-921-fa.html
URL: http://hsr.mui.ac.ir/article-1-921-fa.html
هاجر رضایی ، مریم عمیدی مظاهری . تأثیر آموزش همسران بر انجام فعالیت بدنی در زنان مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی. مجله تحقیقات نظام سلامت. 1396; 13 (1) :24-31
1- دانشجوی دکتری، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
2- دانشیار، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
2- دانشیار، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده: (1520 مشاهده)
مقدمه: سندرم قبل از قاعدگی (Premenstrual syndrome یا PMS) ترکیبی ازاختلالات جسمی، عصبی و روانی است که بر سازگاری اجتماعی، ارتباط درون فردی، فعالیت‌های طبیعی و کیفیت زندگی فرد تأثیر منفی می‌گذارد. فعالیت بدنی یکی از شیوه‌های مناسب در جهت کنترل علایم این سندرم می‌باشد. با توجه به اهمیت مشارکت همسران در بهداشت باروری و ارتقای سلامت زنان، پژوهش حاضر به بررسی تأثیر آموزش همسران بر انجام فعالیت بدنی در زنان مبتلا به PMS پرداخت.روش‌ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی بود که در سال 1393 انجام شد. نمونه‌های مطالعه شامل 100 زوج در سن باروری مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهرستان فلاورجان بود که به طور تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. همسران گروه آزمون طی دو جلسه در زمینه فعالیت بدنی در کنترل علایم PMS آموزش دیدند. اطلاعات علایم PMS و ورزش به ترتیب با استفاده از پرسش‌نامه سنجش PMS (Premenstrual syndrome assessment یا PSA) و طرح سبا وزارت بهداشت قبل و سه ماه بعد از مداخله جمع‌آوری شد. داده‌ها در نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: افزایش معنی‌داری در انجام فعالیت بدنی زنان گروه آزمون بعد از مداخله مشاهده شد (001/0 > P)، اما میزان شاخص توده بدنی (Body mass index یا BMI) کاهش معنی‌داری را نسبت به قبل و نسبت به گروه شاهد نشان نداد. علایم جسمی و روحی- رفتاری در گروه آزمون به طور معنی‌داری کمتر از گروه شاهد گزارش گردید (050/0 > P).نتیجه‌گیری: مردان به عنوان یک رابط آموزشی، به خوبی توانسته بودند زنان را به انجام فعالیت بدنی تشویق نمایند و علایم PMS را در آنان کاهش دهند. پیشنهاد می‌شود دوره‌های آموزشی ویژه مردان جهت تشویق زنان به ورزش در سیستم بهداشت و درمان اجرا گردد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت
دریافت: 1399/4/26 | پذیرش: 1399/10/21 | انتشار: 1399/10/21
دریافت: 1399/4/26 | پذیرش: 1399/10/21 | انتشار: 1399/10/21
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
