نوشین پیمان، فاطمه بهزاد، علی تقی‌پور، حبیب‌اله اسماعیلی،
دوره ۱۲، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۹۵ )
چکیده
مقدمه: سواد سلامت، میزان ظرفیت هر فرد برای کسب، تفسیر و درک اطلاعات اولیه از خدمات سلامتی برای اخذ تصمیم‌گیری مناسب می‌باشد. این مطالعه، با هدف تعیین تأثیر برنامه آموزش سواد سلامت ارتباطی به کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی بر ارتقای خودکارامدی بیماران دارای بیماری مزمن در شهر مشهد اجرا شد.روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی از نوع مداخله قبل و بعد شاهددار تصادفی شده بود که بر روی ۲۴۰ نفر از بیماران دارای بیماری مزمن به روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انجام گردید. مداخله آموزشی مبتنی بر سواد سلامت بر اساس چهار مهارت ارتباط گفتاری، نوشتاری، توانمندسازی و بهبود سیستم‌های حمایتی، طراحی و طی سه جلسه بحث گروهی متمرکز و یک کارگاه آموزشی برای ۱۲ نفر از کارکنان بهداشتی (پزشک، پرستار،کارشناس تغذیه و بیماری‌ها) درگروه آزمون انجام شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسش‌نامه ارزیابی سواد سلامت، مراقبت اولیه در بزرگسالان و خودکارامدی در بیماری مزمن بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های t، ANOVA و ۲χ با در نظر گرفتن سطح معنی‌داری کمتر از ۵ درصد تجزیه و تحلیل گردید.یافته‌ها: بیماران در دو گروه از نظر متغیرهای فردی با یکدیگر تفاوت معنی‌داری نداشتند (۰۶۳/ = P). بعد از مداخله، تفاوت آماری معنی‌دار در میانگین سواد سلامت کارکنان (۰۰۷/۰ = P)، سواد سلامت بیماران (۰۰۱/۰ > P) و خودکارامدی بیماران (۰۰۳/۰ = P) در گروه مداخله مشاهده گردید.نتیجه‌گیری: مداخلات آموزشی جهت ارتقای سواد سلامت ارتباطی کارکنان بهداشتی در گروه مداخله در ارتقای خودکارامدی بیماران در مقایسه با آموزش‌های رایج در مراکز بهداشتی- درمانی، مؤثرتر می‌باشد.
