محسن رضائیان، غلامرضا شریفی‌راد، محمد رضا فروتنی، ناهید معظم،
دوره ۶، شماره ۱ - ( ۱۲-۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه: خودکشی و اقدام به خودکشی پدیده‌های پیچیده روانی هستند که تحت تأثیر متقابل عوامل فردی و محیطی قرار دارند. از آن جایی که شناخت عوامل خطر مربوط به هر پدیده از اهمیت بسزایی برخوردار می‌باشد، هدف مطالعه حاضر شناخت مهم‌ترین عوامل خطر این دو پدیده و جهت عملکرد هر یک از آن‌ها در استان ایلام بود. روش‌ها: نظام جامع ثبت اطلاعات موارد خودکشی و اقدام به خودکشی در استان ایلام که در فاصله سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۲ فعالیت داشته است، داده‌های مطالعه حاضر را فراهم نموده است. اطلاعات مربوط به موارد خودکشی و اقدام به خودکشی رخ داده در استان با ذکر مشخصات دموگرافیک هر مورد شامل سن، جنس و وضعیت تأهل همراه با روش خودکشی، مکان و زمان رخداد حادثه، در این نظام جامع ثبت شده است. یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهد که اقدام در فصل بهار، استفاده از روش دار زدن، اسلحه گرم و خودسوزی به طور معنی‌داری باعث افزایش و متأهل بودن، در گروه سنی ۴۰-۴۹ سال قرار داشتن، استفاده از سم و قرص به طور معنی‌داری باعث کاهش احتمال ارتکاب به خودکشی در مقایسه با اقدام به خودکشی می‌شود. نتیجه‌گیری: مراکز بهداشتی و درمانی موجود در استان ایلام به منظور کاهش میزان خودکشی بایستی به پیشگیری مرحله اول خودکشی به ویژه در مواردی که در افراد مجرد و یا در فصل بهار رخ داده است و یا از روش‌های بسیار کشنده‌ایی نظیر دار زدن، اسلحه گرم و خودسوزی استفاده کرده‌اند توجه بیشتر معطوف نمایند. واژه‌های کلیدی: خودکشی، اقدام به خودکشی، عوامل خطر، اپیدمیولوژی، ایلام
الهام حاج صالحی، غلامرضا شریفی‌راد، ناهید معظم، ناهید عزیزی، ملیحه طیبانی، مهنوش رئیسی، سید همام‌‌الدین جوادزاده،
دوره ۹، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۲ )
چکیده
مقدمه: خشونت‌های خانگی رایج‌ترین شکل خشونت علیه زنان می‌باشد که تأثیر منفی بر سایر اولویت‌های بهداشتی مهم مانند سلامت مادران، تنظیم خانواده، پیشگیری از بیماری‌ها و بهداشت روان دارد و حتی سلامت کودکان را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد. با در نظر داشتن این مهم که شیوع این سوء رفتارها در شهرهای مختلف کشور به لحاظ دارا بودن خصوصیات ویژه فرهنگی متفاوت می‌باشد؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف، تعیین شیوع خشونت‌های خانگی و عوامل مؤثر بر آن در زنان شهر اصفهان انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که بر روی ۹۰۰ نفر از زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر اصفهان صورت گرفت. روش نمونه‌گیری در این مطالعه به صورت خوشه‌ای بود. جهت جمع‌آوری اطلاعات از پرسش‌نامه محقق ساخته مشتمل بر شش بخش (مشخصات فردی، سوء رفتار جسمی، سوء رفتار کلامی، سوء رفتار مالی، علل سوء رفتار و سوء رفتار روانی- عاطفی) و از رابطین مراکز بهداشتی- درمانی جهت جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری شده توسط نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۱ و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و سطح معنی‌داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سنی زنان مورد مطالعه ۰۵/۱۱ ± ۱/۳۴ سال و شیوع خشونت در زنان مورد مطالعه ۴۴/۳۴ درصد بود. در این مطالعه بین سن زنان و اعمال خشونت کلامی و مالی از جانب همسرانشان ارتباط آماری معنی‌داری دیده شد (۰۵/۰ > P). همچنین زنان با تعداد فرزند بیشتر، بیش از سایرین مورد خشونت مالی قرار گرفته بودند (۰۰۱/۰ > P). بین سن هنگام ازدواج با خشونت روانی- عاطفی و خشونت مالی ارتباط آماری معنی‌داری وجود داشت (۰۱/۰ > P). در این مطالعه زنان با سطح تحصیلات کمتر بیش از سایرین خشونت‌های کلامی و مالی را تجربه کرده بودند (۰۰۱/۰ > P). همچنین بین ابتلا به بیماری‌های روانی و انواع خشونت‌ها ارتباط آماری معنی‌داری دیده شد (۰۱/۰ > P). نتیجه‌گیری: آموزش و آگاه‌سازی زنان و مردان مهم‌ترین گام در پیشگیری و کاهش موارد خشونت علیه زنان است. ارایه برنامه‌های آموزشی مناسب با هدف ارتقای سطح آگاهی افراد جامعه؛ به طوری که بتوانند میان فرهنگ صحیح و بالنده ملی و مذهبی و سنت‌های غلط جاری زمینه‌ساز خشونت و صدمات جسمی و روحی تفاوت قایل شوند، ضروری به نظر می‌رسد. واژه‌های کلیدی : خشونت‌های خانگی، زنان شهر اصفهان
