۲ نتیجه برای اختلال هماهنگی رشدی
زهرا صدیقی، الهه عرب عامری، کیوان ملانوروزی، عبداله قاسمی، سید کاظم موسوی ساداتی،
دوره ۱۷، شماره ۲ - ( ۴-۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثر دستکاری طول دوره تمرینات چشم ساکن بر یادگیری یک مهارت مهاری در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی (Developmental coordination disorder یا DCD) انجام گردید.
روش‌ها: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و دوره پیگیری ۱۴ روزه بود. جامعه آماری متشکل از دختران ۶ ساله دارای DCD مهدکودک دانشگاه اصفهان بود که به روش هدفمند و با استفاده از نسخه دوم مجموعه آزمون ارزیابی مهارت حرکتی کودکان (Movement Assessment Battery for Children-۲ یا MABC-۲)، ۴۵ کودک دارای DCD انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان بر اساس نمرات پیش‌آزمون (عملکرد)، در سه گروه ۱۵ نفره تمرینات چشم ساکن پایه، چشم ساکن کوتاه‌مدت و چشم ساکن بلندمدت قرار گرفتند. در مرحله پیش‌آزمون، نمونه‌ها اقدام به دریافت ۱۰ کوشش کیسه لوبیا نمودند. مرحله اکتساب در ۱۸ جلسه و هر جلسه ۱۰ کوشش انجام گرفت. پس از اتمام آخرین جلسه تمرینی، در مرحله پس‌آزمون و در دو هفته بی‌تمرینی در مرحله پیگیری، شرکت‌کنندگان اقدام به دریافت ۱۰ کوشش کیسه لوبیا کردند. در هر یک از مراحل، اطلاعات بینایی به وسیله دستگاه ردیابی چشم و دقت پرتاب نیز توسط محقق ثبت گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: هر سه نوع تمرین چشم ساکن پایه، چشم ساکن کوتاه‌مدت و چشم ساکن بلندمدت، تأثیر معنی‌داری بر مهارت دریافت کردن و طول دوره چشم ساکن داشت (۰/۰۵> P). همچنین، تمرینات چشم ساکن بلندمدت، دارای اندازه اثر بالاتری در مقایسه با تمرینات چشم ساکن کوتاه‌مدت و پایه بود.
نتیجه‌گیری: به طور کلی، نتایج به دست آمده از تحقیق حاضر، بر اهمیت دوره طولانی‌تر چشم ساکن بر یادگیری مهارت‌های مهاری تأکید دارد که تأییدی بر فرضیه پیش‌برنامه‌ریزی می‌باشد.
دانشجو زهرا صدیقی، دکتر الهه عرب عامری، دکتر کیوان ملانوروزی، دکتر عبدالله قاسمی، دکتر سید کاظم موسوی ساداتی،
دوره ۱۷، شماره ۴ - ( ۱۱-۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات چشم آرام بر اجرا و کینماتیک مهارت پرتاب کردن کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی در سن شش سالگی بود.
روش‌ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با دوره پیگیری ۱۴ روزه بود. ۳۰ دختر شش ساله دارای اختلال هماهنگی رشدی، در دو گروه تمرین چشم آرام و شاهد قرار گرفتند. در مرحله پیش‌آزمون، شرکت‌کنندگان اقدام به پرتاب ۱۰ کوشش پرتاب کیسه لوبیا نمودند. مرحله اکتساب در ۱۸ جلسه و در هر جلسه ۱۰ کوشش انجام گرفت. پس از اتمام آخرین جلسه تمرینی، در مرحله پس‌آزمون و در دو هفته بی‌تمرینی در مرحله یادداری شرکت‌کنندگان اقدام به پرتاب ۱۰ کوشش پرتاب کیسه لوبیا کردند. در هر یک از مراحل، اطلاعات بینایی با کمک دستگاه ردیابی چشم و داده‌های کینماتیکی به وسیله دوربین سرعت بالا و دقت پرتاب توسط محقق ثبت شد. در نهایت، داده‌ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: تمرینات چشم آرام، افزایش معنی‌داری بر دقت پرتاب، طول دوره چشم آرام و کینماتیک پرتاب کردن داشت (۰/۰۵ > P).
نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق حاضر بر اهمیت تمرینات چشم آرام در بهبود مهارت پرتاب کردن و کینماتیک کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی تأکید دارد و به مربیان پیشنهاد می‌شود که از این نوع تمرینات در جهت بهبود این مهارت‌ها استفاده نمایند.
