مقدمه: در مطالعات مورد منفرد، خودهمبستگی بین مشاهدات وجود دارد که باعث نقض فرض استقلال مشاهدات می‏گردد. در رگرسیون ناپیوستگی، همبستگی بین مشاهدات در طول زمان و در مراحل مختلف درمانی (خط پایه، مداخله و...) مد نظر قرار می‌گیرد. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه روش‌های دیداری و روش رگرسیون ناپیوستگی در بررسی اثربخشی روش درمانی لیدکامب بر کاهش میزان شدت لکنت کودکان دبستانی شهر اصفهان بود.

روش‌ها: این مطالعه به روش مورد منفرد (A-B-A) بر روی چهار کودک دارای لکنت 7 تا 9 ساله انجام گردید. روش درمانی لیدکامب به مدت 22 هفته اجرا شد و اثربخشی آن بر ویژگی‌های گفتاری کودکان مورد ارزیابی قرار گرفت. شدت لکنت زبان توسط یک مقیاس عددی سنجش شد. به منظور تحلیل داده‌ها، از روش تحلیل دیداری، اندازه اثر و رگرسیون ناپیوستگی استفاده گردید.

یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌ها بر اساس تحلیل‌های دیداری و همچنین، رگرسیون ناپیوستگی نشان داد که به دنبال مداخله، تغییرات معنی‌داری به صورت کاهش شدت هجاهای لکنت شده در بیشتر شرکت‌کنندگان به وجود آمد. ضرایب رگرسیونی در تغییر فاز از مرحله درمانی به پیگیری معنی‌دار گزارش شد؛ به این معنی که برنامه درمانی لیدکامب در گذشت زمان و در تغییر فاز از مرحله درمانی به پیگیری مؤثر واقع شده است.

نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده تأثیر مثبت روش درمانی لیدکامب بر کاهش شدت لکنت کودکان می‌باشد و شواهد اولیه‌ای را جهت به کارگیری این روش برای درمان کودکان مبتلا به لکنت زبان فراهم می‌آورد.