دوره 8، شماره 5 - ( 9-1391 )
جلد 8 شماره 5 صفحات 833-824 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Moeini B, Jalilian M, Hazavehei S M M, Moghim Beigi A. Promoting Physical Activity in Type 2 Diabetic Patients: A Theory-Based Intervention. HSR 2012; 8 (5) :824-833
URL: http://hsr.mui.ac.ir/article-1-442-fa.html
URL: http://hsr.mui.ac.ir/article-1-442-fa.html
بابک معینی ، محسن جلیلیان ، سید محمد مهدی هزاوه ای ، عباس مقیم بیگی . ارتقای فعالیت بدنی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2: یک مداخله تئوری محور. تحقیقات نظام سلامت. 1391; 8 (5) :824-833
1- استادیار، مرکز تحقیقات علوم بهداشتی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
2- دانشجوی دکتری، مرکز تحقیقات آسیبهای روانی و اجتماعی، دانشگاه علوم پزشکی ایلام، ایلام، ایران
3- استاد، مرکز تحقیقات علوم بهداشتی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
4- دکترای آمار زیستی، مرکز تحقیقات علوم بهداشتی، دانشکده بهاشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان
2- دانشجوی دکتری، مرکز تحقیقات آسیبهای روانی و اجتماعی، دانشگاه علوم پزشکی ایلام، ایلام، ایران
3- استاد، مرکز تحقیقات علوم بهداشتی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
4- دکترای آمار زیستی، مرکز تحقیقات علوم بهداشتی، دانشکده بهاشت، دانشگاه علوم پزشکی همدان
چکیده: (1005 مشاهده)
مقدمه: فعالیت بدنی منظم خطر مرگ و میر در افراد مبتلا به دیابت را کاهش می‌دهد و از بروز عوامل ایجاد کننده بیماری‌های قلبی و عروقی جلوگیری می‌نماید. طراحی برنامه‌های تغییر رفتار در این افراد به منظور افزایش مهارت‌های رفتاری و ارتقای رفتارهای خودمراقبتی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار می‌باشد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف، بررسی تأثیر 8 هفته مداخله آموزشی طراحی شده بر اساس ترنس تئورتیکل مدل (Trans-theoretical model یا TTM) در ارتقای فعالیت بدنی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر همدان انجام گرفت. روش‌ها: در یک مطالعه مداخله‌ای، 50 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین سنی 64/6 ± 07/50 سال که از فعالیت بدنی منظم برخوردار نبودند و در مراحل پیش عملیاتی مدل مراحل تغییر قرار داشتند، شرکت کردند و به روش تصادفی به دو گروه مداخله (2 نفر) و شاهد (25 نفر) تقسیم شدند و پرسش‌نامه سنجش سازههای TTM را تکمیل نمودند. سپس برنامه آموزشی 8 هفته‌ای انجام فعالیت بدنی منظم برای گروه مداخله اجرا گردید؛ در حالی که گروه شاهد فقط آموزش‌های روزانه مرکز تحقیقات دیابت را دریافت می‌نمودند. بعد از یک ماه پیگیری، بیماران دوباره پرسش‌نامه‌های مربوط به پژوهش را تکمیل کردند. اطلاعات جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد که بین گروه مداخله و شاهد قبل از انجام مداخله آموزشی هیچ گونه اختلاف معنی‌داری در انجام فعالیت بدنی منظم و سازههای TTM وجود نداشت. بعد از مداخله آموزشی، مراحل تغییر انجام فعالیت بدنی در گروه مداخله به طور معنی‌داری در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافت (05/0 > P). همچنین نتایج نشان دهنده افزایش معنی‌دار در میانگین سازههای فرایندهای شناختی، فرایندهای رفتاری، تغییر و خودکارامدی درگروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد بعد از انجام مداخله آموزشی بود (05/0 > P)، اما افزایش میانگین سازه توازن و تعادل در تصمیم‌گیری در گروه مداخله نسبت به گروه شاهد معنی‌دار نبود (05/0 < P). تفاوت معنی‌داری بین گروه مداخله و شاهد در به کارگیری سطوح فرایندهای تغییر شناختی و رفتاری بعد از مداخله آموزشی مشاهده گردید (05/0 > P)، اما این تفاوت در سطح خودارزیابی مجدد معنی‌دار نبود (05/0 < P). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش بیماران مبتلا به دیابت در زمینه انجام فعالیت بدنی بر اساس TTM در پیشرفت مرحله تغییر و اتخاذ رفتار فعالیت بدنی منظم بیماران مؤثر است. بنابراین طراحی و اجرای برنامه‌های آموزشی برای ارتقای فعالیت‌های بدنی بر اساس تئوری‌های تغییر رفتار به منظور بهبود کنترل و مدیریت دیابت نوع 2 توصیه می‌شود. واژه‌های کلیدی: فعالیت بدنی، دیابت نوع 2، ترنس تئورتیکال مدل
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت
دریافت: 1399/4/26 | پذیرش: 1391/9/25 | انتشار: 1391/9/25
دریافت: 1399/4/26 | پذیرش: 1391/9/25 | انتشار: 1391/9/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
