دوره 8، شماره 2 - ( 3-1391 )                   جلد 8 شماره 2 صفحات 347-339 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Tol A, Sharifirad G, Eslami A, Alhani F, Mohajeri Tehrani M, Shojaezadeh D. Self-Efficacy: An Efficient Functional Concept in Type 2 Diabetes Control. HSR 2012; 8 (2) :339-347
URL: http://hsr.mui.ac.ir/article-1-375-fa.html
آذر طل ، غلامرضا شریفی‌راد ، احمد علی اسلامی ، فاطمه الحانی ، محمد رضا مهاجری تهرانی ، داود شجاعی زاده . خودکارامدی: مفهومی عملکردی و تأثیرگذار در کنترل دیابت نوع 2. تحقیقات نظام سلامت. 1391; 8 (2) :339-347

URL: http://hsr.mui.ac.ir/article-1-375-fa.html

خودکارامدی: مفهومی عملکردی و تأثیرگذار در کنترل دیابت نوع 2
آذر طل 1، غلامرضا شریفی‌راد2 ، احمد علی اسلامی3 ، فاطمه الحانی4 ، محمد رضا مهاجری تهرانی5 ، داود شجاعی زاده6
1- دانشجوی دکترای تخصصی، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
2- استاد، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
3- استادیار،گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت،دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.
4- دانشیار، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.
5- دانشیار، پژوهشکده غدد و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.
6- ستاد، گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
چکیده:   (952 مشاهده)
مقدمه: خودکارامدی به عنوان یک متغیر روانی- اجتماعی در حوزه دیابت، از مواردی است که می‌تواند در انواع پیامدهای این بیماری به صورت مطلوب یا نامطلوب تأثیرگذار باشد. این پژوهش با هدف تعیین میزان خودکارامدی و عوامل مؤثر بر آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفت.روش‌ها: مطالعه توصیفی- تحلیلی حاضر در سال 1390 به مدت 4 ماه انجام شد. جامعه مورد مطالعه، بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به یکی از مراکز دیابت شهر اصفهان بودند. حجم نمونه 140 نفر و به روش نمونه‌گیری مستمر (متوالی) انتخاب شد. میزان خودکارامدی بیماران با استفاده از پرسش‌نامه دو قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با بیماری (12 گویه) و ابزار استاندارد خودکارامدی (8 گویه) بر اساس مقیاس ده درجه‌ای لیکرت اندازه‌گیری گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار 11.5SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: میانگین سنی بیماران 82/7 ± 23/53 سال (75-37 سال) و طول مدت بیماری شرکت کنندگان در این مطالعه 63/5 ± 19/7 سال (20-1 سال) گزارش گردید. میانگین و انحراف معیار خودکارامدی 27/9 ± 29/36 و میزان امتیاز خودکارامدی بین 19 و 56 متغیر بود. در مجموع 6/58 درصد بیماران مبتلا به دیابت دارای خودکارامدی پایین بودند. یافته‌های مطالعه نشان داد که وضعیت تأهل (01/0P < )، سطح تحصیلات (04/0 = P)، وضعیت سلامتی عمومی فرد از دیدگاه خود (04/0 = P)، طول مدت ابتلا به دیابت (02/0 = P) و HbA1C (02/0 = P) با خودکارامدی ارتباط معنی‌داری داشتند؛ به طوری که افراد متأهل، دارای تحصیلات بیشتر، وضع سلامتی مطلوب و مدت زمان بیشتر ابتلا به دیابت دارای خودکارامدی بالاتری بودند و با افزایش خودکارامدی میزان HbA1C کاهش یافت.نتیجه‌گیری: با توجه به این مورد که خودکارامدی به عنوان یکی از عوامل مؤثر و کلیدی در کنترل دیابت به شمار می‌رود و این که درصد چشمگیری از بیماران مورد مطالعه از امتیاز خودکارامدی پایینی برخوردار بودند، ضرورت انجام مداخلات آموزشی با بهره‌گیری از مدل‌های آموزش بهداشت و ارتقای سلامت با تمرکز بر سازه خودکارامدی اجتناب ‌ناپذیر می‌نماید.واژه‌های کلیدی: خودکارامدی، دیابت نوع 2، HbA1C، بیمار مبتلا به دیابت نوع 2.
متن کامل [PDF 217 kb]   (552 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت
دریافت: 1399/4/26 | پذیرش: 1391/3/26 | انتشار: 1391/3/26
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله تحقیقات نظام سلامت می‌باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Journal of Health System Research

Designed & Developed by: Yektaweb