دوره 18، شماره 2 - ( 4-1401 )
جلد 18 شماره 2 صفحات 119-110 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: IR.TBZMED.REC.1396.769
Ethics code: iIR.TBZMED.REC.1396.769
1- کارشناس ارشد، گروه تغذیه جامعه، دانشکده بهداشت و تغذیه، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
2- دانشجوی دکتری تخصصی، گروه تغذیه جامعه، دانشکده بهداشت و تغذیه، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
3- استادیار، گروه تغذیه جامعه، دانشکده بهداشت و تغذیه، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
2- دانشجوی دکتری تخصصی، گروه تغذیه جامعه، دانشکده بهداشت و تغذیه، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
3- استادیار، گروه تغذیه جامعه، دانشکده بهداشت و تغذیه، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
چکیده: (670 مشاهده)
مقدمه: ناامنی غذایی طی دو دهه گذشته به عنوان مشکل عمده سلامت عمومی، توجه مردم، متخصصان و سیاست‌گذاران را به خود جلب کرده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی وضعیت امنیت غذایی در کودکان ۶ تا 59 ماهه و ارتباط آن با برخی عوامل اقتصادی- اجتماعی خانوار در محله مهدی‌آباد شهر شیراز در سال 1397 بود.
روش‌ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی بر روی 353 خانوار ساکن محله مهدی‌آباد شیراز انجام گرفت. داده‌های جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی خانوارها از طریق پرسش‌نامه اطلاعات عمومی جمع‌آوری و وضعیت امنیت غذایی با استفاده از پرسش‌نامه 18 گویه‌ای امنیت غذایی خانوار United States Department of Agriculture (USDA) سنجیده شد. از آزمون One-way ANOVA به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده گردید.
یافته‌ها: شیوع ناامنی غذایی در خانوارهای مورد بررسی، 5/74 درصد بود؛ به طوری که ناامنی غذایی بدون گرسنگی و با گرسنگی به ترتیب 8/25 و 7/48 درصد گزارش شد. ناامنی غذایی ارتباط معنی‌داری با لاغری، اضافه وزن، کم‌وزنی و چاقی داشت (001/0 > P). ناامنی غذایی با کوتاه قدی رابطه معنی‌داری را نشان داد (040/0 = P). بر اساس یافته‌ها، ارتباط معنی‌داری بین ناامنی غذایی و سطح تحصیلات، طبقه شغلی سرپرست و وضعیت تملک مسکن مشاهده گردید (001/0 > P).
نتیجه‌گیری: جمعیت مورد بررسی دچار ناامنی غذایی بود و ارتباط مثبت معنی‌داری را با برخی عوامل مانند شغل سرپرست و مالکیت خانه نشان داد. تعداد کودکان لاغر، دارای اضافه وزن و چاق در گروه ناامنی غذایی بیشتر بود. بنابراین، با در نظر گرفتن تسهیلاتی برای خانوارهای ساکن این منطقه، می‌توان شیوع ناامنی غذایی را تقلیل داد.
روش‌ها: این مطالعه توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی بر روی 353 خانوار ساکن محله مهدی‌آباد شیراز انجام گرفت. داده‌های جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی خانوارها از طریق پرسش‌نامه اطلاعات عمومی جمع‌آوری و وضعیت امنیت غذایی با استفاده از پرسش‌نامه 18 گویه‌ای امنیت غذایی خانوار United States Department of Agriculture (USDA) سنجیده شد. از آزمون One-way ANOVA به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده گردید.
یافته‌ها: شیوع ناامنی غذایی در خانوارهای مورد بررسی، 5/74 درصد بود؛ به طوری که ناامنی غذایی بدون گرسنگی و با گرسنگی به ترتیب 8/25 و 7/48 درصد گزارش شد. ناامنی غذایی ارتباط معنی‌داری با لاغری، اضافه وزن، کم‌وزنی و چاقی داشت (001/0 > P). ناامنی غذایی با کوتاه قدی رابطه معنی‌داری را نشان داد (040/0 = P). بر اساس یافته‌ها، ارتباط معنی‌داری بین ناامنی غذایی و سطح تحصیلات، طبقه شغلی سرپرست و وضعیت تملک مسکن مشاهده گردید (001/0 > P).
نتیجه‌گیری: جمعیت مورد بررسی دچار ناامنی غذایی بود و ارتباط مثبت معنی‌داری را با برخی عوامل مانند شغل سرپرست و مالکیت خانه نشان داد. تعداد کودکان لاغر، دارای اضافه وزن و چاق در گروه ناامنی غذایی بیشتر بود. بنابراین، با در نظر گرفتن تسهیلاتی برای خانوارهای ساکن این منطقه، می‌توان شیوع ناامنی غذایی را تقلیل داد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
علوم تغذیه و صنایع غذایی
دریافت: 1401/1/14 | پذیرش: 1401/3/7 | انتشار: 1401/4/15
دریافت: 1401/1/14 | پذیرش: 1401/3/7 | انتشار: 1401/4/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |